Του Παναγιώτη Ν. Μάνιου, Πτυχιούχου Δημόσιας Διοίκησης, Μέλους Ο.Ε.Ε.
Ακούγεται σαν τίτλος ιστορικού μυθιστορήματος. Κι όμως η εφαρμογή του Ν.3852/2010 ΦΕΚ 87 τ. Α΄/7-6-10 με το βαρύγδουπο τίτλο «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης» στις εκλογές της 7ης και 14ης Νοεμβρίου 2010 για την ανάδειξη των δημοτικών αρχών στον Καλλικράτειο Δήμο Βοϊου, ανάδειξε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι η επίκληση ονομάτων ιστορικών προσώπων για τιτλοφόρηση σχεδίων, προγραμμάτων, νόμων, εκστρατειών κ.λ.π. μπορεί και να τα αδικήσει βάναυσα, αν δεν τα εξευτελίσει εντελώς.
Ο Καλλικράτης, λοιπόν, που ήταν αρχιτέκτονας δεύτερος τη τάξει μετά τον Ικτίνο, όπως αναφέρει η ιστορία, στο μεγαλούργημα του Παρθενώνα, είχε το ρόλο του εργοταξιάρχη. Επόπτευε δηλαδή όλα τα συνεργεία και συντόνιζε το έργο τους.
Συμμετείχε με δυο λόγια στην κατασκευή του πιο λαμπρού μνημείου της Αθηναϊκής Πολιτείας του Περικλή, της ανεπανάληπτης έκφρασης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Πρωταγωνιστές του εκπληκτικού αρχιτεκτονήματος του Παρθενώνα ήταν ο Ικτίνος και ο Γλύπτης Φειδίας.
Το σύμβολο της Δημοκρατίας, ο ναός αυτός στηρίζεται στην απόλυτη αρμονία. Αυτή η αρμονία στην πολιτική οργάνωση της κοινωνίας εκφράζεται με την εξασφάλιση της ισότητας των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των πολιτών. Δηλαδή ισότητα της ψήφου, ισότητα στα δημόσια βάρη. Η πρόθεση όμως του αρμόδιου Υπουργού και του επιτελείου του δεν ήταν η αρχιτεκτονική του Παρθενώνα. Άστοχα χρησιμοποιήθηκε το όνομα του αρχαίου αρχιτέκτονα. Για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση θα ταίριαζε καλύτερα το όνομα του Κλεισθένη.
Η πρώτη αίσθηση που έχουμε από την εφαρμογή του νόμου αυτού είναι τα αποτελέσματα του εκλογικού συστήματος. Εκτρωματική παραχάραξη της αρχής της ισότητας της ψήφου όλων των πολιτών και βάναυση φαλκίδευση του γράμματος και του πνεύματος του σχετικού άρθρου του Συντάγματος (51 παράγρ. 3) για την άσκηση της λαϊκής εξουσίας μέσα από τους θεσμούς της αντιπροσώπευσης του λαού.
Μέσα από τη μεταρρύθμιση αυτή η κυβέρνηση μπορούσε να κατοχυρώσει το μόνο δίκαιο και δημοκρατικό εκλογικό σύστημα της γνήσιας αντιπροσώπευσης των πολιτών. Δε φτάνει η κατοχύρωση του εκλογικού δικαιώματος στους νέους των 18 και τους μετανάστες. Η αρχή της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της αντιπροσωπευτικότητας του ευρωπαϊκού χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης επιβάλλει την απλή αναλογική. Δε γίνεται σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, την «κοιτίδα της Δημοκρατίας» να εφαρμόζονται ευρωπαϊκοί θεσμοί ala greca. Ποια άλλη χώρα ευρωπαϊκή έχει τέτοια λωποδυτικά εκλογικά συστήματα σαν τα γαλαζοπράσινα τα δικά μας που αναδείχνουν πλειοψηφίες με το 42% ή και με το 25-26% που γίνεται 60% των αντιπροσώπων (συμβούλων) τη δεύτερη Κυριακή;
Και πώς μέσα στον οίστρο τους οι τροϊκανοί εγκέφαλοι (μήπως ανεγκέφαλοι;) δεν πρόβλεψαν και την κατάργηση των δεύτερων γύρων των εκλογών, όπου διασπαθίζεται επίσης δανεικό δημόσιο χρήμα, χάριν συγκροτήσεως μονοπαραταξιακών πλειοψηφιών της τάξεως του 60%; Πλειοψηφιών, που όντας μειοψηφίες στο εκλογικό σώμα, με βάση τη γνήσια ετυμηγορία της πρώτης Κυριακής, προσπαθούν με κάθε τρόπο να λειτουργήσουν το Δήμο, την Κοινότητα, τη Νομαρχία (ή και την Περιφέρεια που πρόκυψε) με μόνο κίνητρο την παντί τρόπω εξυπηρέτηση του ψηφοφόρου τους, την εξαγορά δηλαδή της ψήφου με ανυπολόγιστο κόστος. Με την καταχρέωση δηλαδή των Ο.Τ.Α. Καθ’ ομοίωση και απομίμηση των κυβερνητικών φωστήρων που άλλοτε «επανιδρύουν» το κράτος και άλλοτε το επαναθεμελιώνουν στα ερείπια της εγκληματικής δημοσιονομικής πολιτικής και της ισοπέδωσης όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων βυθίζοντας στη φτώχια τα λαϊκά στρώματα και στην απελπισία όλους τους νέους.
Παιδί της φτώχιας και ο «Καλλικράτης», καταδικασμένος στην ασφυξία της υποχρηματοδότησης και στην καχεξία των κληρονομικών βαρών. Πόσα χρέη θα αναλάβουν οι νέοι δήμοι; Τι τους κληροδότησε ο έρμος ο «Καποδίστριας»; Ποια νοικοκυροσύνη θα παραδώσουν οι προκάτοχοι στους νέους άρχοντες; Και με ποια «εμπειρία» θα αναλάβουν την εξουσία οι νέοι, είτε στο θεσμό, είτε στην ηλικία; Τι είναι τελικά η εμπειρία; Είναι η πραγματική γνώση περί το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Τ.Α.), είναι η επίγνωση της διαχείρισης της πενιχρής χρηματοδότησης από την κεντρική εξουσία, που συνεπάγεται την αυστηρή τήρηση του δημόσιου λογιστικού αλλά και την αγωνιστική διεκδίκηση από την κάθε κεντρική εξουσία των υπεσχημένων ποσοστών των Κ.Α.Π.; Είναι η πλήρης επίγνωση της διάρθρωσης των υπηρεσιών, η στελέχωσή τους και η παρακολούθηση της απόδοσης σε κάθε αντικείμενο που χρεώνονται οι υπάλληλοι; (Αυτό θα σήμαινε ότι ο Δήμαρχος αλλά και οι Αντιδήμαρχοι έχουν το ίδιο ή και ανώτερο γνωστικό και μορφωτικό επίπεδο από τους υπαλλήλους που διοικούν).
Ή μήπως εμπειρία, που θα χρησιμοποιήσουν (όσοι επικαλούνται ότι έχουν), θεωρούν την εκ των ενόντων αντιμετώπιση κάθε μικρού ή και μεγάλου προβλήματος, την αναβολή στο διηνεκές της είσπραξης των οφειλών των δημοτών σε τέλη και εισφορές, την τακτοποίηση, εξυπηρέτηση των ημετέρων, φίλων, ψηφοφόρων με παράτυπες, αν όχι παράνομες «τακτοποιήσεις» ή και προσλήψεις, χωρίς την κανονική διαδικασία αλλά και παράτυπη εξόφλησής τους; Αυτά είναι τερτίπια που χαρακτηρίζουν μια κακή διοίκηση στην Τ.Α.. Είναι σε μικρογραφία το κόστος της εκλογικής πελατείας, όπως κάνουν (και δυστυχώς συνεχίζουν ως αμνήμονες παρά τις δεσμεύσεις του Μνημονίου) οι ίδιοι κυβερνήτες που κλήθηκαν δυστυχέστατα–τι λαϊκή διαστροφή κι αυτή ! – να λύσουν τα προβλήματα που δημιούργησαν οι ίδιοι;
Και οι έμπειροι του Βοϊου τι θα κάνουν; Τρεις υποψήφιοι Δήμαρχοι γαλουχημένοι στο χώρο των συντηρητικών πολιτικών κομμάτων, των οποίων οι συνδυασμοί, διανθισμένοι και με υποψήφιους δημοτικούς ή κοινοτικούς συμβούλους και από το σοσιαλδημοκρατικό χώρο, πήραν την πρώτη Κυριακή το ίδιο περίπου ποσοστό. Δικαιούνταν λογικά 8 δημοτικούς συμβούλους ο καθένας, 2 η Λαϊκή Συσπείρωση και 1 η Ανατροπή. Σε ποια σημεία ή στοιχεία όσον αφορά τη διοίκηση του Δήμου Βοϊου
με βάση τις προγραμματικές τους διακηρύξεις διαφοροποιούνταν; Αν αναγνώσουμε τα προγράμματά τους δεν το διαπιστώνουμε πουθενά. Όλοι υπόσχονται έργα και δράσεις εικοσαπλάσιου ή και παραπάνω κόστους από αυτά που θα μπορέσουν με βάση τα πενιχρά οικονομικά που θα έχουν στη διάθεσή τους. Και γιατί πλειοδότησαν και οι τρεις σε τέτοιο βαθμό άραγε; Επειδή το ακροατήριο, το εκλογικό σώμα ,δεν έχει ακριβή εικόνα του περιεχομένου των αρμοδιοτήτων της Καλλικράτειας Τ.Α. ή από άγνοια των επιτελείων των Συνδυασμών για τα πραγματικά δεδομένα; Θα φανεί οσονούπω.
Ο Γενάρης πλησιάζει και η σκληρή πραγματικότητα, για την οποία δεν έγινε λόγος από κανέναν από τους τρεις ομοϊδεάτες υποψήφιους Δημάρχους, θα προσγειώσει ανώμαλα πολλούς, κυρίως τους καλοπροαίρετους και τους ανυποψίαστους. Δε θα μπορέσουν να χαρούν, ούτε οι ανωβοϊάτες ότι νίκησαν τους κάτω «κερδίζοντας» το Δήμο αλλά και όσοι προσδοκούσαν να κερδίσει ο πατριωτισμός της κάλπης και απογοητεύτηκαν (άδικα απογοητεύτηκαν τόσο πολύ) θα διαπιστώσουν ότι οι τοπικισμοί που προβάλλονταν με τόσο απλοϊκό και συναισθηματικό τρόπο θυμίζουν παρωχημένες εποχές, μαχαλάδες, κούδες και παρέες, που επιβάλλονταν με πετροπόλεμο και ιαχές. Αυτός ο πατριωτισμός είναι κάπως παρωχημένος.
Πατριωτισμός αληθινός είναι η εξασφάλιση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου κι όχι η δόξα του ενός ή των λίγων.
Ένα είναι σίγουρο πάντως ότι η έδρα του νέου Δήμου δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, εκτός κι αν οι δημότες οι ίδιοι αποφασίσουν με δημοψήφισμα να αποσυγκολληθούν τα μέλη των Ο.Τ.Α. που τον απαρτίζουν, οπότε ο καθένας θα έχει τη δική του πρωτεύουσα όπως πρώτα. Είμαστε επομένως καταδικασμένοι να αυτοδιοικηθούμε με βάση της αρχές της χρηστής και αποδοτικής δημόσιας Διοίκησης, στο ζοφερό οικονομικό κλίμα του Μνημονίου και της πενιχρής χρηματοδότησης από τους Κ.Α.Π. Αυτό έπρεπε να είναι το ουσιαστικό διακύβευμα αυτών των δημοτικών εκλογών και όχι το ποιος θα «βασιλέψει» στην πρωτεύουσα.
Η ΚΕΔΚΕ ήδη αντέδρασε, βλέποντας τον προϋπολογισμό του 2011, ποια τύχη επιφυλάσσει στην Τ.Α. Είναι πολύ λιγότερα και από τα λίγα που προβλέπονταν.
Και το πρόβλημα της αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών του Δήμου ποιος θα το λύσει και μέχρι πότε θα πηγαινοέρχονται οι νέοι υπάλληλοι οι μεταταγμένοι ή οι μεταταχθησόμενοι από υπηρεσία σε υπηρεσία, μέχρι να «κάτσουν» στη θέση που τους πρέπει κι όχι στη θέση που οι διαμεσολαβητές τους θα επιδιώξουν;
Και μόνο να τα σκεφτεί κανείς όλα τούτα που θα συμβούν και μέχρι να κατασταλάξουν ως χαρακτηριστικά μεταρρυθμισμένης Τ.Α. σου προκαλούν απορία και επιφυλάξεις ως προς το βαθμό επιτυχίας.
Ολόκληρο το εγχείρημα του Καλλικράτη ήταν μια βεβιασμένη και άγουρη «μεταρρύθμιση», έγινε κάτω από αδήριτες ανάγκες δημοσιονομικής κρίσης, και βιαίας περιστολής δαπανών και για το Βόϊο επιπλέον οι άστοχες επαναχωροθετήσεις της πρωτεύουσας. Ο χρόνος θα μας απαλλάξει από πλάνες και εμμονές όλους τους Βοϊάτες, όπως και όλους τους Έλληνες νομίζω.
Οι καιροί ου μενετοί και οι αγώνες για διεκδικήσεις κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, για εργασία, ασφάλιση, παιδεία, ισόρροπη ανάπτυξη και προκοπή στις προβληματικές περιοχές, όπως το Βόϊο, μπορεί και να μας ενώσουν, πέρα από άκαιρους και άχρηστους τοπικισμούς ή ανούσιους ρεβανσισμούς. Αυτοί οι αγώνες θα χρειαστούν έμπνευση πείσμα και πάθος γιατί αφορούν στο ουσιαστικό περιεχόμενο της πολιτικής. Αφορούν στην υπεράσπιση των αδυνάτων, δηλαδή στον αληθινό πατριωτισμό. Π.Μ